Многу потрошувачи на мед, при купувањето одбегнуваат да набават мед кој е кристализиран и исклучиво бараат течен. Поради тоа многу производители на мед, се обидуваат да го задоволат вкусот на потрошувачите и својот кристализиран мед го доведуваат до привлечна течна состојба. При тоа мораат медот да го загреваат, а некогаш и да го прегреат, а при тоа му ги одземаат многу значајните хранливи и извесни лековити својства поради кои и потрошувачите го купуваат.
Кристализацијата (во народот познато како шекердисан) е потполно нормална појава за медот, па дури таа е и доказ дека навистина се работи за природен мед.
Кристализацијата е процес при кои течниот мед се претвара во тврда кристална маса а при тоа го задржува својот состав, својствата и квалтетот. Брзина на кристализирање и големината на кристалите зависи од составот (растително потекло) на медот , условите на чување, присуство на кристални зародиши и други фактори. Багремовиот, костеновиот и некои видови на медликовец не кристализираат или кристализираат многу бавно, додека медот од репица, сончоглед и некои други видови на мед кристализираат уште во првите денови или седмици по центрифугирањето или уште во сотовите. Кристализацијата може да биде ситна и крупна.
Склоноста на медот да кристализира зависи од соодноста на фруктоза-гликоза и гликоза-вода. Ако соодносот гликоза-вода е под 1,7 медот не кристализира а ако е над 2,1 медот кристализира брзо. Колку е повисок соодносот фруктоза-гликоза толку побавно се одвива кристализацијата. Присуството на зародишни кристали од гликоза, полен, воздушни меурчиња, механички примеси и друго ја забрзуваат кристализацијата. Најповолна температура за кристализација е 13-15 Целзиусови степени. При пониски температури зголемувањето на кристалите се забавува поради зголемениот вискозитет и намалена дифузија, а при високи температури се зголемува растворливоста на шекерите.
